در آغاز کلامم فاش گویم                                           که رنگم ، لیکن از نقاش گویم

 

منم آن بنده بدکار و عاصی                                        که گشتم هر دمی گرد معاصی

 

ولی با این همه جرم و قصورم                                   خدا داند که دلتنگ حضورم

 

توکل بر خدای خویش دارم                                        و اذعان بر گناه خویش دارم

 

اگر چه روسیاه و پرگناهم                                          زمولای قلم رخصت بخواهم

 

قلم می گیرم و خط می نویسم                                  زگفتار محبت می نویسم

 

که روزی ساقی کوثر چنین گفت                                 دلش خون بود و با ابنش چنین گفت

 

حسین جان ! نور چشمان محمد                                تمام خلق نیکویت ز احمد

 

منم آن بنده فانی و زاهد                                            که در عین صدارت بود عابد

 

تو ای فرزند نیکوی گل یاس                                        حدیث دل شنو ، خیرت در اینجاست

 

سفارش می کنم ترس از خدا کن                                و دل را خالی از غیر خدا کن

 

اگر تو رشته انسش بگیری                                        به کوره هم روی ، آتش نگیری

 

دلت را با نصیحت زنده گردان                                       و رو از لطف یزدانت مگردان

 

همیشه یاد مرگ و آخرت باش                                     چو در فردا شدی ، فکر شبت باش

 

که یاد مرگ آرام و قرار است                                         کمین گاهی که نه ! راه فرار است

 

هوای نفس خود را خوار گردان                                     و شیطان وجودت زار گردان

 

گذشته را ببین و تجربت کن                                        تأمل در سرای آخرت کن

 

ببین دنیا فقط دار عبور است                                      خدا می بیند و خیلی صبور است

 

ببین هر کس که آمد عاقبت رفت                                 چه فرعون و چه موسی ، عاقبت رفت

 

تو هم روزی شوی هم خانه مرگ                                سرایت می شود کاشانه مرگ

 

پس این دنیای فانی را رها کن                                     تمام عمر خود ، نذر خدا کن

راحله احمدی - طلبه فارغ التحصیل